Περί συμπαθείας...

Ξημέρωμα κι ἐγώ σκυφτός στό ἐργόχειρο τοῦ Ψαλτηρίου. 

 Ἀπροετοίμαστος κατεβαίνω στό ἰατρεῖο καί ἀκούω τόν "Στεναγμό" τοῦ φίλου μου Γιώργη Σιδερῆ σέ μουσικές τῶν φίλων του Ὀρφέα καί Μάλαμα. 

Δέν ἄντεξα.

 Ἄνοιξα τό παράθυρο, καί σταμάτησα δεξιά νά περάσει ἡ καταιγίδα.

Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων,
 οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός.
 ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα·
πότε ἥξω καὶὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;
 ἐγενήθη τὰ δάκρυά μου ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτὸς
 ἐν τῷ λέγεσθαί μοι καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν· ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου;
ταῦτα ἐμνήσθην καὶ ἐξέχεα ἐπ᾿ ἐμὲ τὴν ψυχήν μου.

Ψαλμός 41ος, 1-2

       
                            
 Ὅπως ἡ ἔλαφος ζητᾶ πηγές νά ξεδιψάσει,
ποθεῖ σε κι ψυχούλα μου γιά νά καταλαγιάσει.
Τόν Θιό, τόν ζώντα ἀναζητᾶ γιά νά τηνέ δροσίσει·
 πότε θά φτάξω νά τόν δῶ, πότε θά μ' ἐλεήσει ;
 Τά δάκρυα μου ἀντίς ψωμί μερονυχτίς μέ θρέφουν·
 πού ΄ναι ὁ Θεό σου ; μέ ρωτοῦν τά μάτια μου ὡς τρέχουν.
Ἐτοῦτα συλλογίζομαι κι ἐτσά παρηγοριέμαι.
                                             

                                                          

Μεταγραφή 

Τό μελάνι καί τό αἷμα τό ψωμί καί τό κρασί
 ὅταν γίνονται χαρμάνι τα κυτάζω κι εἶσαι ἐσύ.
 Σκέπασέ με τό χειμώνα κάμε μιά στιγμούλα αἰώνα.
 Τή κορώνα τό μαχαίρι τό σπαθί μέ τόν σταυρό
 νά τά χάσω νά γλυτώσω μήπως καί σέ ξαναβρῶ.
 Σκέπασέ με τό χειμώνα κάμε μιά στιγμούλα αἰώνα.
 Σάν ἀέρας τοῦ πελάγους σά δροσούλα τῆς στεριᾶς,
 ἔλα πᾶρε μου τή λύπη τή μιζέρια τῆς καρδιᾶς.
Σκέπασέμε τό χειμώνα κάμε μιά στιγμούλα αἰώνα.

Βυζαντικός στεναγμός εὐέλπιδος