Παράθεση Ἀναλύσεως Ψαλμῶν (4,5,6)

4[1]

α1. Μιά προσευχὴ γιὰ τὴν νύχτα.

α2. Πρίν ἀπό τὸν ὕπνο. Γιὰ μιά δύσκολη βραδιά. Γιὰ τὴν ψυχικὴ ἡρεμία.

β. Γιὰ τὴν εὐχαριστία ἐπειδὴ σὲ βοήθησε ὁ Θεός ὅταν σὲ καταδίωκαν.

γ. Γιὰ νά θεραπεύσῃ ὁ Θεός τοὺς εὐαίσθητους ἀνθρώπους, ποὺ ἀρρώστησαν ἀπό μελαγχολία ἀπό τὴ συμπεριφορά τῶν σκληροκάρδιων ἀνθρώπων.

ε. "Ἁρμόζει εἰς κάθε Χριστιανόν, ὁπού ἐλευθερωθῇ ἀπό κινδύνους".

ζ. Ἑσπερινὴ προσευχή.
Προσευχὴ ἀπευθυνθεῖσα μετά ἀπό τὴν ἀπομάκρυση τοῦ κινδύνου.
Φαίνεται ἡ έλπίδα καὶ ἡ περιποίηση στὸ Θεό.
Ἡ ὑψίστη χαρά προέρχεται ἀπό τὴν μετά τοῦ Θεοῦ ἐπικοινωνία.

5[2]

α1. Μιά πρωϊνὴ προσευχή.

α2. Ὅταν σὲ πολεμοῦν μὲ ψέμματα. Ὅταν προσπαθοῦν νά σοῦ καταστρέψουν τὴν ἐργασία σου.

β. Ὅταν θέλης νά προσευχηθῆς καὶ νά εἰσακουσθῆ ἡ προσευχή σου.
Ὅταν θέλης νά δεηθῆς καὶ νά προσευχηθῆς.

γ. Γιὰ νά θεραπεύσῃ ὁ Θεός τὰ πληγωμένα, χτυπημένα, μάτια ἀπό τὸν κακό ἄνθρωπο.

στ. Πρωϊνή παρακλητική προσευχή νά μᾶς φυλάη ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ ἀπό τὶς παγίδες τῶν ἀσεβῶν ἀνθρώπων καὶ νά μᾶς ὁδηγῆ μὲ ἀσφάλεια στὸν δρόμο τοῦ Εὐαγγελίου.

ζ. Γιὰ κάθε θεοφιλή ψυχή, ποὺ καλεῖται νά κληρονομήση, ὡς νύμφη τοῦ Χριστοῦ, τὰ οὐράνια ἀγαθά.

θ. Ἐν καταστάσει μετανοίας περί πραχθεισῶν ἁμαρτιῶν.
Ἐν καταστάσει στενοχωρίας καὶ ἀδημονίας.
"Χαρακτῆρες καὶ ἰδιώματα τῶν ἀγαθῶν καὶ τῶν κακῶν ἀνθρώπων καὶ περί τῆς εὐτυχίας καὶ δυστυχίας αὐτῶν.

6

α1. Μιά κραυγή ἀγωνίας.

α2. Γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση δύσκολων ἀσθενειῶν.

β. Ἐάν αἰσθάνεσαι τὴν ἀπειλή τοῦ Κυρίου λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν.

γ. Γιὰ νά ἐλευθερώσῃ ὁ Θεός τὸν μαγεμένο ἄνθρωπο.

δ. Ἄν εἶσαι ἄρρωστος ἤ πονᾶς.

στ. Παρακλητική προσευχή νά μή μᾶς τιμωρήση ὁ Θεός γιὰ τὶς ἠθικές παρεκτροπές μας καὶ νά ἐπισπεύση τὴ λύτρωσή μας ἀπό τὰ πάθη ποὺ μᾶς βασανίζουν.

ζ. Παρουσιάζει ἁμαρτωλό βαρειά ἔνοχο καὶ αὐστηρά τιμωρημένο, συντετριμμένο ψυχικά καὶ σωματικά, ποὺ ζητεῖ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

θ. Αἴτηση παρά τοῦ Θεοῦ ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν.

---

[1] "Εκεῖνος ποὺ ἀσχολεῖται μέ τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων ἤ καί ἀπό ὑποψίες μόνοι κρίνει τόν ἀδελφό, δὲν ἔκαμε ἀκόμη ἀρχή στή μετάνοια, οὔτε ἐξετάζει νά βρεῖ τὶς δικές του ἁμαρτίες, πούν εἶναι πράγματι πιό βαριές κι από τ' ἀσήκωτο μολύβι. Οὔτε κατάλαβε ἀκόμη πῶς ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀναίσθητος, ἀγαπᾶ τὰ μάταια καί ἐπιδιώκει τὸ ψεῦδος". (Ψ.4, στίχ. 3).(Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, φιλοκαλία ἔκδ. Περιβόλι τῆς Παναγίας,τβ, παρ.55, σελ. 83

[2] "Ἀπόφευγε νά ἐξαπατᾶς τόν πλησίον σου μέ δόλια γλώσσα, γιὰ νά μήν ἐξαπατηθεῖς ἀπό τόν ἐξολοθρευτή. Γιατί ἄκουσα ἀπό τόν προφήτη ὅτι "τόν αἱμοχαρή καί δόλιο ἄνθρωπο ὁ Κύριος τόν ἀποστρέφεται (ψ. 5,7).Ἐπίσης ἀπόφευγε νά ἐπιπλήξεις τὸ παράπτωμα τοῦ ἀδελφοῦ σου, γιὰ νά μήν ξεπέσεις ἀπό τὴν καλωσύνη καί τὴν ἀγάπη". (Ἅγιος Θεόδωρος Ἐδέσσης, Φιλοκαλία, τ. β, παρ.81 σελ. 28.