Ἔπιασες τότε το Ψαλτήρι και διάβασες τον 72ο Ψαλμό. Τί φοβερός Ψαλμός!

 

Ἔχεις περάσει καιρὸ τώρα τὰ 80, μπαρμπα-Γιάννη. Μιὰ ζωὴ ἁπλὸς ἀγρότης. Σκαμμένο τὸ πρόσωπο ἀπὸ τὸ κρύο καὶ τοὺς καύσωνες ποὺ πέρασαν ἀπὸ πάνω σου.

 Πρόσωπο ποὺ τόσες φορὲς τὸ ἔβρεξε ὁ ἱδρώτας, καθὼς ὄργωνες, ἔσπερνες, σκάλιζες, ράντιζες μὲ τὸ φάρμακο - δηλητήριο, κι ὁ ἀέρας πολλὲς φορὲς τό ᾿φερνε πάνω σου. Κουράστηκες, ἀλήθεια! Δίπλωνες τὸ σῶμα σου στὰ δύο καὶ ἔσκυβες γιὰ ὧρες νὰ μαζέψεις τὰ φύλλα τοῦ καπνοῦ ἀπ' τὶςκαπνόριζες. Τό ᾿κανες μὲ ἱκανοποίηση ὅμως, γιατὶ ζοῦσε ἡ οἰκογένειά σου ἀπ᾿ αὐτό. Κι ὅταν οἱ πολλοὶ πήγαιναν διακοπές, ἐσὺ τότε ἔπρεπε νὰ μαζέψεις τὸν καπνό. Κι ἀπ᾿ τὶς 2 τὰ μεσάνυχτα ἔφευγες γιὰ τὸ χωράφι, καὶ μόνο γιὰ λίγο σταματοῦσες στὶς 10 μὲ 11 τὸ βράδυ. Σὲ 3 ὧρες ξανὰ στὸ πόδι. Γιὰ νὰ μεγαλώσεις τὰ παιδιά σου, νὰ τὰ σπουδάσεις, νὰ γίνουν ἄνθρωποι ποὺ θὰ βοηθήσουν τὸν τόπο.

Τώρα στὸ ΚΑΠΗ συζητᾶς μὲ τοὺς λίγους ποὺ ἔχουν ἀπομείνει. Βλέπεις τὴ σύνταξή σου νὰ μειώνεται, τὰ φάρμακα τώρα νὰ τὰ πληρώνεις, τὸ ἰατρεῖο νὰ ἀνοίγει μόνο μιὰ μέρα τὴ βδομάδα. Τὰ παιδιά σου ἄνεργα ἐδῶ καὶ καιρό. Σκέφτεσαι πλέον νὰ ἀρχίσεις νὰ πουλᾶς τὰ χωραφάκια, ποὺ ἔζησαν καὶ σένα καὶ τὴν οἰκογένειά σου, γιὰ νὰ πληρώσεις τοὺς ἀβάσταχτους φόρους. Πρέπει νὰ τοὺς πληρώσεις, γιὰ νὰ μὴ χρεωκοπήσει ἡ χώρα, σοῦ λένε. Τώρα νιώθεις μιὰ πίκρα, γιατί, ὅταν ἐσὺ ἔβγαζες ποτάμι τὸν ἰδρώτα σου, ἄλλοι ἔβγαζαν τὰ ἑκατομμύριά τους ἔξω καὶ δὲν πλήρωναν οὔτε δραχμὴ φόρο...
Ἔχεις τώρα πιὸ πολλοὺς φίλους, γνω­στοὺς καὶ συγγενεῖς στὸ κοιμητήριο πα­ρὰ ζωντανούς. Ἀναπαύονται κάτω ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ σταυροῦ. Καὶ μόνο συλλογιέσαι μήπως αὔριο - μεθαύριο τὸν ἀ­φαι­ρέσουν τὸν σταυρὸ μὲ νόμο ἀπὸ τὰ Κοιμητήρια. Ἴσως τὸ ἀπαιτήσουν οἱ Εὐ­ρω­παῖοι «φίλοι» μας γιὰ νά... μὴ δυσανασχετοῦν οἱ ἀλλόθρησκοι καὶ οἱ ἄθεοι!
«Καλὰ ἔλεγε παλιὰ ὁ δάσκαλος», μουρμουρίζεις. «Ἂν δὲν ὑπῆρχαν οἱ Ἐ­φιάλτες, οἱ Μῆδοι δὲν θὰ πατοῦσαν τὴν Ἑλλάδα. Καὶ τώρα τί κάνουμε; Χανόμαστε; Μέχρι ἐδῶ ἦταν; 
Γιὰ σύνελθε, μπαρμπα-Γιάννη», λὲς στὸν ἑαυτό σου. «Αὐτὰ ἔχουν τὰ ἀνθρώπινα πράγματα. Ὅταν κα­νεὶς κοιτάει μόνο τὸ ἐδῶ καὶ τὸ τώρα, εὔκολα μπορεῖ νὰ γίνει θηρίο καὶ κανένα νὰ μὴ λογαριάζει.
»Ὁ Θεὸς τί θὰ πεῖ καὶ τί θὰ ὑπογράψει, αὐτὸ ἔχει σημασία· καὶ ὄχι τί λογαριάζουν οἱ μεγάλοι αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Πέρασα τὰ 80 καὶ δὲν μ᾿ ἄφησε ὁ Θεός. Θὰ μὲ ἀφήσει τώρα; Ἤ, μήπως δὲν βλέπει αὐτὰ ποὺ γίνονται;».

Ἔπιασες τότε τὸ Ψαλτήρι καὶ διάβασες τὸν 72ο Ψαλμό. Τί φοβερὸς Ψαλμός! Γρά­φτηκε χιλιάδες χρόνια πρίν, μὰ φωτογραφίζει τὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων σήμερα.
Τί λέει; Κινδύνεψε νὰ κλονισθεῖ ὁ Ψαλμωδός, βλέποντας τὴν εὐδαιμονία καὶ τὴν ἄνεση μὲ τὴν ὁποία περνοῦσαν τὴ ζω­­ή τους οἱ ἄνθρωποι ποὺ κοίταζαν μόνο τὸ στενό τους προσωπικὸ συμφέρον, χωρὶς νὰ λογαριάζουν κανένα... Μάζευαν πλοῦτο χωρὶς κόπο, μὲ ἀδικίες συνήθως, χωρὶς νὰ συναντοῦν στὴ ζωή τους θλίψεις καὶ συμφορές. Αὐτή τους ἡ συμ­περιφορὰ τοὺς φούσκωνε ἀπὸ ὑπερηφάνεια:
«Διενοήθησαν καὶ ἐλάλησαν ἐν πονηρίᾳ, ἀδικίαν εἰς τὸ ὕψος ἐλάλησαν· ἔθεντο εἰς οὐρανὸν τὸ στόμα αὐτῶν, καὶ ἡ γλῶσσα αὐτῶν διῆλθεν ἐπὶ τῆς γῆς... καὶ εἶπαν· πῶς ἔγνω ὁ Θεός; καὶ εἰ ἔστι γνῶσις ἐν τῷ Ὑψίστῳ;» (Ψαλ. οβ΄ [72] 8, 9-11)· σκέφτηκαν πονηρὰ κατὰ τῶν ἄλ­λων ἀνθρώπων καὶ γεμάτα πονηριὰ ἦ­ταν τὰ λόγια τους. Κάλυψαν τὴ γῆ οἱ ὕ­βρεις τους καὶ οἱ συκοφαντίες τους... Οἱ βλασφημίες τους ἔφτασαν νὰ ἀπευθύ­νονται καὶ σ᾿ αὐτὸ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Τὸν θεώρησαν ἀδύναμο στὸ νὰ λαμ­­­­βάνει γνώση τῶν ἀδικιῶν καὶ τῶν ἀ­σεβειῶν τους.

Ὅμως ὁ Ψαλμὸς ξεδιπλώνει παρα­κάτω μία μεγάλη διαχρονικὴ ἀλήθεια:
«Πλὴν διὰ τὰς δολιότητας αὐτῶν ἔθου αὐτοῖς κακά, κατέβαλες αὐτοὺς ἐν τῷ ἐπαρθῆναι. πῶς ἐγένοντο εἰς ἐρήμωσιν ἐξάπινα; ἐξέλιπον, ἀπώλοντο διὰ τὴν ἀ­νομίαν αὐτῶν. ὡσεὶ ἐνύπνιον ἐξεγειρομένου, Κύριε, ἐν τῇ πόλει σου τὴν εἰκόνα αὐτῶν ἐξουδενώσεις» (Ψαλ. οβ΄ [72] 18-20)· εὐτυχοῦν τώρα, ἀλλὰ τοὺς ἐπεφύλαξες κακά. Τοὺς γκρέμισες σὲ ἐρείπια ἐξαιτίας τῆς ἐπάρσεώς τους. Πῶς σὲ μιὰ στιγμὴ ἐξαφανίστηκαν;... Χάθηκαν ἐξαιτίας τῆς πολλῆς τους ἀνομίας. Σὰν τὸ ὄ­νει­ρο ποὺ ἐξαφανίζεται ὅταν ξυπνάει ὁ ἄν­θρωπος, ἔτσι καὶ αὐτοὶ διαλύθηκαν. Ὄχι μόνο σὲ ἀνθρώπους συνέβη αὐτὸ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Ἱστορίας, ἀλλὰ καὶ σὲ δυναστεῖες ἐπιφανῶν καὶ σὲ συμμαχίες.

Μπαρμπα-Γιάννη, τὸν Ψαλμὸ δὲν χορ­­ταίνεις νὰ τὸν διαβάζεις. Ἠρέμησες. Βγῆ­κε ὁ ἥλιος ξανὰ στὴν ψυχή σου, σκόρπισε τὰ σύννεφα τῆς ταραχῆς σου. Ξεκαθάρισες γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὅτι οἱ ἀ­λήθειες τοῦ Θεοῦ, αὐτὲς βγάζουν πράγ­­ματι ἀπ᾿ τὸ τοῦνελ τῆς δυσθυμίας στὸ φῶς Του καὶ δίνουν ἐλπίδα. Βλέπει ὁ Θεὸς καὶ θὰ ἐπέμβει, ὅταν κρίνει. Καὶ ἡ ἐλπίδα αὐτὴ δὲν ξεγελάει οὔτε ντροπιάζει, γιατὶ εἶναι ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ.

Καὶ μὲ τοὺς δύο τελευταίους στίχους βάζει ὅλη τὴν οὐσία του σὰν σφραγίδα:
«Ὅτι ἰδοὺ οἱ μακρύνοντες ἑαυτοὺς ἀπὸ σοῦ ἀπολοῦνται,... ἐμοὶ δὲ τὸ προσ­κολ­λᾶσθαι τῷ Θεῷ ἀγαθόν ἐστι, τίθεσθαι ἐν τῷ Κυρίῳ τὴν ἐλπίδα μου» (Ψαλ. οβ΄ [72] 27-28). Ὅσοι ἀπομακρύνουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ Σένα, θὰ χαθοῦν, γιὰ μένα ὅμως ἕνα ἀγαθὸ μόνιμο καὶ ὕψιστο ὑ­πάρχει τὸ νὰ προσκολλῶμαι σὲ Σένα, καὶ σὲ Σένα, Κύριε, νὰ στηρίζω ὁλόκληρη τὴν ἐλπίδα μου.
Διότι Αὐτὸς εἶναι ἡ μόνη καὶ τελικὴ ἀ­λήθεια τοῦ κόσμου!

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

ΠΗΓΗ

Στου Πεντηκοστού το Φως..!

 

 Νώντα Σκοπετέα 

 Σκοτεινή η Εκκλησιά …Όρθρος βαθύς ! Ο παπάς στα δεξιά,Άγγελος που εξιστορεί τα χαρμόσυνα μαντάτα.Νικήθηκε ο θάνατος !Του θρήνου ο καιρός έπαυσε! Η αρχαία κατάρα έχασε την ισχύ της !Μνήμα κενό η Άγια Τράπεζα.Στ' αριστερά ένα πασίχαρο παιδί,κρατά το καθαρό κεράκι, να λάμψουν μέσα τα σουδάρια !

Έντεκα αλήθειες διαδέχονται η μια την άλλη και μιλούν για Την Αλήθεια , στου Κυρίου την ημέρα την πάνσεπτη !

 Έντεκα Εωθινά εξιστορήματα,να ξημερώνουν πάντα την Ανάσταση! Την υμνούμε και την δοξάζουμε ! Μόνο αυτήν γνωρίζουμε και ονομάζουμε!Μόνο με αυτήν χαιρόμαστε!Αυτήν και θα την ασπαστούμε! 

 Βγαίνουν από τα σκοτεινά στασίδια οι φιγούρες των ταπεινών μαρτύρων , των ιλαρών βεβαιωτών! Σειρά σχηματίζουν όλοι να κατασπαστούν το Ιερό Ευαγγέλιο και το δεξί χέρι του Παπά,που το υψώνει μπροστά στην Άγια Πύλη. 

 Πρώτοι,θα το φιλήσουν οι ψαλτάδες.Λίγο πριν μόλις,κατέβηκαν απ'τα στασίδια τους με τα εγκόλπιά τους ανοιγμένα. Απήχημα του Δευτέρου ήχου και έπειτα,«Ελεήμον ελέησόν με ο Θεός!». Αρχίνησε ο 50ος ! Έτσι , αιώνες ολάκερους συνηθίζεται ! Η τάξις του Εωθινού Ευαγγελίου ! 

Κάθε στίχος αλλιώς τονισμένος Κάθε παύση ανάμεσα,αμέτρητοι καιροί μακροθυμίας ! 

Κάθε λέξη έχει το δικό της κράτημα,τα δικά της κρύφια να φανερώσει! 

Στο τέλος,το Πεντηκοστάριο,ο ύμνος που ακολουθεί τον ν΄ψαλμό και την επίκληση των πρεσβειών της Θεοτόκου και των Αγίων Αποστόλων .

 Όταν ανοίγει το Τριώδιο ,μόλις τελέψει ο ψαλμός ,ανοίγουν και οι πύλες της μετανοίας !Εκείνη την ώρα , λυτρωτικά αποκαλύπτονται τα πλήθη των πεπραγμένων δεινών , για κάθε ταλαίπωρο συναμαρτωλό τούτου του μάταιου κόσμου ! «Θαρρών προς το έλεος της ευσπλαχνίας Σου ως ο Δαυίδ βοώ Σοι : Ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα Σου έλεος !».

Ω,τούτοι οι στίχοι του 50ου! Σαν τους Αγίους του ιερού Συναξαριού, ποτέ δεν λείπουν από την Ζωή της μάνας Εκκλησίας!Δεν ορθρίζουν οι ψυχές δίχως αυτού! Το έλεος πάντα ανάμεσα στο Α και στο Ω Του ! Ποτέ ικεσία στα ψηλά χωρίς τον 50ο ! Με τον καιρό τον μαθαίνεις από στήθους ! Μα τι λόγια είναι αυτά Θεέ μου Πολυέλεε,που ξεστομίζω δίχως να νιώθω το βάρος τους …το βαθύ νόημά τους ; Τόση συμπυκνωμένη χάρη του Αγίου Πνεύματος, λέει ο Γέροντας.... ( σ.σ. Γ.Εφραίμ Δικαίος Ιεράς Βατοπαιδινής Κοινοβιακής Σκήτης Αποστόλου Ανδρέου και Μεγάλου Αντωνίου Αγίου Όρους/Ακολουθεί μικρό απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από ομιλία του στο αρχονταρίκι της Σκήτης )

«…Εκεί που ακούγεται το" πλυνείς με και υπέρ χιόνα λευκανθήσομαι" …Να ξέραμε τι μυστικό κρύβει τούτη ακριβώς η παράκληση . 

Να με πλύνεις Χριστέ μου και να γίνω πιο λευκός και από το χιόνι . Εμείς πλένουμε τον εαυτό μας με τον αγώνα μας ,με την νηστεία μας κλπ .

 Ο Χριστός μας, μας πλένει με τον δικό Του τρόπο και γινόμαστε πιο λευκοί και από το χιόνι. Η εμπειρία αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει λευκότερο εκ της χιόνος ! Θα μπορούσε λοιπόν ο Δαυίδ να γράψει : Πλυνείς με και ωσεί χιόνα λευκανθήσομαι , που είναι το πιο φυσιολογικό ! Δηλαδή θες περισσότερο από το άσπρο του χιονιού να λάμπεις;Μήπως είναι υπερβολή , μήπως και υπερηφάνεια ; Όχι ,είναι αληθινό! Γιατί εγώ δεν ξέρω λευκότερο της χιόνος επί της γης ! Οπότε είπαν οι πατέρες : Λευκότερο του χιονιού επί της γης ουδέν πλην …του Ακτίστου Φωτός ! Αυτό είναι ασυγκρίτως λευκότερο της χιόνος ! Σε βαθιά νερά ο Προφητάναξ ! Αλλά αυτήν την εμπειρία του , την γράφει με έναν κωδικό τρόπο ! Να την διαβάζει κανείς και να μην καταλαβαίνει εκ πρώτης ανάγνωσης το βαθύτερο τούτο νόημα ! 

Στα 12 τελευταία χρόνια της ζωής του,εντελώς αλλοιωμένος ο Δαυίδ έγραψε τους ψαλμούς του,έχυσε εν μετανοία ποταμούς δακρύων και έτσι αξιώθηκε αυτής της ύψιστης εμπειρίας ! Για αυτό ο Χριστός μας τον αντάμειψε κατά την καρδίαν του στο τέλος της επιγείου ζωής του ! Όσοι δαιμονισμένοι ακούνε τους ψαλμούς φρίττουν ! Κατακαίγονται και υβρίζοντας απομακρύνονται ! Τόση χάρις συμπεπυκνωμένη ! Όπως στο ορυκτό,το ουράνιο,που περιέχει πολύ ενέργεια ! Δεν είναι σαν ένας βράχος που δεν έχει τίποτα!Έχει ουσία,έχει ζωντάνια ! …..»

Ω τούτοι οι στίχοι του 50ου !Σε ποιόν απευθύνομαι Θεέ μου ; Πως τολμώ να απαγγέλλω το … «διδάξω ανόμους τας οδούς Σου» και εγώ να είμαι ένας παπαγάλος επιδέξιος κούφιων και στεγνών ρημάτων ; 

Ένας Χριστιανός της Κυριακής , κατ΄όνομα , κατ ευφημισμόν, με έναν Θεό στα μέτρα μου! Πότε θα αντικρίσω κατάματα την αμαρτία μου ;

 Βοήθησε Κύριε να μην ξαναβγούν ποτέ τούτα τα λόγια τα φωτεινά , τα γεμάτα ενέργεια σαν το ουράνιο , τα ουράνια , χωρίς να αισθάνομαι το Φως τους !

 Ποτέ να μην ξαναειπωθούν σε ορθρινό πανηγύρι και σε σπαρακτική παράκληση με αδάκρυστη , με αταπείνωτη ψυχή , χωρίς καρδιά συντετριμμένη !

Καλή Μετάνοια ! Στου Τριωδίου την άφατη την χαρμολύπη !

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή

πηγή

Διάβαζε λοιπόν Ψαλμούς και θα δείς ότι θα αναστηθείς και εσύ.

 

Γέροντος Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτη

Όταν κάποιος αμαρτήσει, λόγῳ του εγωισμού του είναι βαρύς. Δεν μπορεί να διαβάσει, ούτε να προσευχηθεί, διότι του φαίνεται βουνό η προσευχή, ούτε να γονατίσει, διότι του φαίνεται ότι θα σπάσουν τα πλευρά του...

Αφού λοιπόν, δεν μπορείς να προσευχηθείς, ούτε να αγρυπνήσεις, τουλάχιστον ανάγκασε τον εαυτό σου να μελετά τους Ψαλμούς. Οι Ψαλμοί εκφράζουν ικεσία, μετάνοια, δοξολογία, ευχαριστία, περιέχουν αισθήματα και βιώματα που ανασταίνουν και τον πιο αδύνατο άνθρωπο. Όπως, όταν ο άλλος χάσει τις αισθήσεις του, του δίνεις λίγο ρακί και ανασταίνεται, έτσι ακριβώς ανασταίνεται κανείς και με τους Ψαλμούς. Διάβαζε λοιπόν Ψαλμούς και θα δείς ότι θα αναστηθείς και εσύ.

πηγή

Τι κατάλαβα τόσα χρόνια στην ἔρημο;Την δύναμη τοῦ ψαλτηρίου.

 

Γέρων Θεόδωρος Σπηλαιώτης: «Ὁ ἀσκητὴς τοῦ Ἁγιοφαράγγου»

Ὅταν διάβαζα, στὶς ἀγρυπνίες μου, τὸ ψαλτήρι, ἐρχόνταν ὁ δαίμονας, ποὺ μούγκριζε σὰν ἀγριόχοιρος στὸ αὐτὶ μου.
Εἰδικὰ, ὅταν ἔλεγα τὸν στίχο, «Ἀναστήτω ὁ Θεός…» καί τὸν στίχο ποὺ λέει, «Ἐσὺ εἶσαι Κύριος καὶ Θεὸς μου». Λυσσοῦσε, μὲ ἔπιανε ἀπὸ τὸν λαιμό, μὲ ἔπνιγε. Μπέρδευε τὰ λόγια μου, γιὰ νὰ μὴν τὸ πῶ. Τόσο πολὺ καιγόταν…».
«Ἂν θὰ μὲ ρωτούσατε νὰ σᾶς πῶ, τὶ κατάλαβα τόσα χρόνια στὴν ἔρημο, θὰ σᾶς ἀπαντοῦσα μὲ μιὰ λέξη: τὴν δύναμη τοῦ ψαλτηρίου.
Ἂν ξεκινοῦσα τὴν ζωὴ μου τώρα, ἕνα θὰ πάσχιζα νὰ κάνω, νὰ ἀποστηθίσω τὸ ψαλτήρι. Αὐτὸ εἶναι ἡ γονικὴ μήτρα τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Αὐτὸ εἶναι τὸ εὔφορο χῶμα, ὅπου εὐδοκιμεῖ ὁ σπόρος τῆς εὐχῆς. Αὐτὸ μαστίζει τοὺς δαίμονες.

πηγή

Είναι καλύτερο να σταματήσει ο ήλιος την τροχιά του, παρά να παραμένει το Ψαλτήριο αδιάβαστο στα σπίτια των Χριστιανών.

 

 Ο Μέγας Βασίλειος λέει, ότι είναι καλύτερο να σταματήσει ο ήλιος την τροχιά του, παρά να παραμένει το Ψαλτήριο αδιάβαστο στα σπίτια των Χριστιανών. Και, όπως ο ήλιος είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης ανάμεσα στους άλλους, έτσι και το Ψαλτήριο είναι ανάμεσα στα άλλα θεόπνευστα βιβλία. Να έχετε το Ψαλτήριο σαν ένα ηδύτατο γλυκό. Όταν πεινάτε, κόβετε μία φέτα και τρώτε λίγο. Κάνετε τις δουλειές σας. Μετά διαβάζετε πάλι ένα Κάθισμα, δύο, τρία, όσα μπορείτε."

Γέροντας Κλέοπας Ηλίε

ΠΗΓΗ.ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Ανάλυση στον Ψαλμό 23 του βασιλιά Δαβίδ

 

 

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη

 

Πρόκειται για τον πιο δημοφιλή και αγαπημένο Ψαλμό των περισσότερων πιστών. Ψαλμός ταυτόχρονα λυρικός και μεγαλειώδης, αποτυπώνει συνοπτικά το μεγαλείο που απορρέει από την εμπιστοσύνη στο Θεό.

«Ο κύριος είναι ο Ποιμήν μου» γράφει ο Δαβίδ και αυτό αποτέλεσε μία συνοπτική φράση που στα επόμενα χρόνια χρησιμοποιήθηκε από χιλιάδες πιστούς ως τρόπο περιγραφής της δικής τους σχέσης με το Θεό. Ο Ψαλμός αυτός εισάχθηκε στη γενικότερη πολιτισμική κουλτούρα, διαβάστηκε και μελετήθηκε από ταινίες, φιλοσόφους, καθηγητές, ηθοποιούς. Είτε ολόκληρος, είτε φράσεις του ακούστηκαν σε ταινίες, τραγούδια, κάθε καλλιτεχνική ενέργεια...

Παραμένει ένας Ψαλμός στον οποίο συντρέχουν χιλιάδες άνθρωποι ανά τους αιώνες, προκειμένου να αντλήσουν παρηγοριά και ενθάρρυνση στην καρδιά τους, σε κάθε χαρά και κάθε θλίψη, σε κάθε αγωνία και στέρηση. Διότι ο Δαβίδ δεν υποπίπτει σε λογοτεχνικούς καλλωπισμούς, εκφράζεται στο Θεό όπως αισθάνεται, αφήνει τα λόγια της καρδιάς να μιλήσουν, δίχως να φοβηθεί ότι θα φανεί κακός, αδύναμος ή το οτιδήποτε άλλο.

Ο πολιτικός Γλάδστων όταν είχε ερωτηθεί κάποτε αν βρίσκει τίποτα ωραιότερο από τα Αρχαία Ελληνικά αγάλματα είχε αποκριθεί πως ακόμα και το τελειότερο αρχαίο άγαλμα δεν αγγίζει σε τελειότητα δύο μόνο  από τους στίχους από το βιβλίο των Ψαλμών.

Αξίζει να προχωρήσουμε σε μία πιο λεπτομερή ανάλυση αυτού του μοναδικού Ψαλμού. Ας τον δούμε όμως ολόκληρο.

Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου· τίποτε δεν θα στερηθώ.
Σε βοσκές χλοερές με ανέπαυσε· σε νερά ανάπαυσης με οδήγησε.
Ανόρθωσε την ψυχή μου· με οδήγησε μέσα από μονοπάτια δικαιοσύνης, χάρη τού ονόματός του.

Και μέσα σε κοιλάδα σκιάς θανάτου αν περπατήσω, δεν θα φοβηθώ κακό· επειδή, εσύ είσαι μαζί μου· η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αυτές με παρηγορούν.

Ετοίμασες μπροστά μου τραπέζι, απέναντι από τους εχθρούς μου· άλειψες το κεφάλι μου με λάδι· το ποτήρι μου ξεχειλίζει.
Σίγουρα, χάρη και έλεος θα με ακολουθούν όλες τις ημέρες τής ζωής μου· και θα κατοικώ στον οίκο τού Κυρίου σε μακρότητα ημερών.

 

Ανάλυση του Ψαλμού

Ας αναλύσουμε τον κάθε στίχο του ανυπέρβλητου αυτού Ψαλμού που μέσα στο μικρό του μέγεθος κρύβει τα μεγαλύτερα νοήματα πίστης.

Ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου· τίποτε δεν θα στερηθώ: Ο Δαβίδ αναγνωρίζει τον Κύριο ως τον ποιμένα και προστάτη του. Δε θα στερηθεί τίποτα γιατί τα αγαθά που έχει, δεν τα κερδίζει εκείνος με τη δική του ατομική προσπάθεια. Τα αγαθά που έχει του τα παρέχει ο Κύριος, ο Οποίος προνοεί για κάθε πνευματική και βιοτική ανάγκη των πλασμάτων Του.

Σε βοσκές χλοερές με ανέπαυσε·  σε νερά ανάπαυσης με οδήγησε: Ο Θεός οδήγησε το Δαβίδ στη φύση, στην ομορφιά της υπαίθρου την οποία ο σύγχρονος άνθρωπος απέρριψε για να ζει μέσα στο τσιμέντα και σε ανθρώπινα δημιουργήματα και ανάγκες που γέμισαν άγχος τη ζωή του. Ο Δαβίδ ήταν βοσκός και βίωνε την παρουσία του Θεού ατενίζοντας το μεγαλείο της φύσης. Τον ανέπαυσε, διότι είναι Εκείνος που ξαλαφρώνει από τα όποια βάρη έχει ο άνθρωπος που Τον εμπιστεύεται.

Ανόρθωσε την ψυχή μου· με οδήγησε μέσα από μονοπάτια δικαιοσύνης, χάρη τού ονόματός του. Ο Δαβίδ γράφει πως ο Κύριος του διέπλασε το χαρακτήρα, ώστε να γίνει άνθρωπος που πράττει το θέλημά Του. Και ο Θεός έχει έναν προσωπικό δρόμο για τον κάθε άνθρωπο, διαφορετικά μονοπάτια ζωής προκειμένου να τον οδηγήσει στο να Του μοιάσει.

Και μέσα σε κοιλάδα σκιάς θανάτου αν περπατήσω, δεν θα φοβηθώ κακό· επειδή, εσύ είσαι μαζί μου·  η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αυτές με παρηγορούν: Μόνο ο Θεός μπορεί να δώσει την ελπίδα και την απάντηση στο ακλόνητο και διαχρονικό φόβο του θανάτου. Αυτό τον χρόνο το είδαμε όλοι, πως η ανθρωπότητα βίωσε έναν φόβο ο οποίος σχετιζόταν με έναν ιό, επειδή η ίδια η ασθένεια, υποσυνείδητα, θυμίζει στον άνθρωπο το επερχόμενο τέλος και τη θνητότητά του. Ο άνθρωπος όμως που πιστεύει το Θεό, γνωρίζει πως η αληθινή ζωή ξεκινάει μετά από αυτό το πέρασμα, δεν προεξοφλεί την ελπίδα επειδή γνωρίζει πως η Ζωή είναι αιώνια και όχι πρόσκαιρη. Ξέρει πως ο Θεός έχει νικήσει το θάνατο και πως το σωματικό τέλος είναι η αρχή της πραγματικής ζωής.

Ετοίμασες μπροστά μου τραπέζι, απέναντι από τους εχθρούς μου· άλειψες το κεφάλι μου με λάδι· το ποτήρι μου ξεχειλίζει. Ο Δαβίδ αφήνει τους ανθρώπους που τον αδικούν στην κρίση του Θεού, ο Οποίος τον τιμάει μπροστά τους. Εκείνη την εποχή το άλειμμα με λάδι ήταν δείγμα εκτίμησης και τιμής, και ο Δαβίδ με αυτό το στίχο θέλει να δείξει πως ο Θεός έδειξε τα ελέη Του σε εκείνον μπροστά σε αυτούς που του εναντιώνονται, και πως τίμησε το πρόσωπό του. Γέμισε το ποτήρι του με αγαθά και ειρήνη, όπως προσφέρει αγαθά και στον κάθε άνθρωπο που Του ζητάει.

Σίγουρα, χάρη και έλεος θα με ακολουθούν όλες τις ημέρες τής ζωής μου· και θα κατοικώ στον οίκο τού Κυρίου σε μακρότητα ημερών. Ο Δαβίδ πιστεύει πως ο Θεός έχει τη δύναμη να μακρύνει και τη σωματική του ζωή αλλά και να μην αποσύρει από εκείνον το Έλεός Του. Θέλει να μείνει πολλά χρόνια σε αυτή τη ζωή, ώστε να έχει την ευκαιρία και τη δυνατότητα να υμνεί το Θεό.

Ανυπέρβλητος Ψαλμός με πολύτιμα μαθήματα που όλοι μας μπορούμε να λάβουμε, ακόμα και σήμερα...

ΠΗΓΗ.ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΣ